Παίκτες που λατρεύουμε να μισούμε

Έβλεπα τις προάλλες το ματσάκι του Miami στο Chicago. Το παιχνίδι φτάνει προς το τέλος του, το γνωστό σερί του Miami φαίνεται πλέον σίγουρο ότι θα σπάσει, και ο Lebron έχει φάει ξύλο ακόμα και από τις cheerleaders των Bulls. Κάπου εκεί λοιπόν, θολώνει, αλλά με πλήρη επίγνωση του τι κάνει (το βλέμμα του λίγο πριν πέσει πάνω στο Boozer τα λέει όλα), αντιδράει με τον τρόπο που ξέρουμε όλοι.

Και πιάνω τον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή, να παρασύρεται και  να δίνει δίκιο στον James. Ίσως για  το ξύλο που έτρωγε σε όλο το ματς, ίσως επειδή έβλεπα το πάθος του για να μη χάσει ΟΥΤΕ αυτό το παιχνίδι. Η μπορεί  απλά επειδή ανέκαθεν ήταν στη μόδα το να μισούμε τον Lebron. Και κάπως έτσι, αρχίζω να αναρωτιέμαι συνολικά: Μήπως είμαστε τελικά προκατειλημμένα υπερβολικοί με όλους αυτούς τους παίκτες που έχουμε συνηθίσει να “μισούμε”;

ΟΧΙ ΔΙΑΟΛΕ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ.  Ή εντάξει, και αν είμαστε λίγο έχει πιο πολύ πλάκα έτσι.

Και επειδή δε θα μπορούσα να κρατήσω την απόλαυση του κραξίματος μόνο για μένα, ακολουθεί το ξέσπασμα όλων των μελών του blog προς τον...αγαπημένο τους μισητό παίκτη.

O 6^ος Παίκτης VS Lebron James

Η αλήθεια είναι ότι σε πρώτη σκέψη θα μπορούσα να βάλω άλλους παίκτες πιο πάνω από τον Lebron. To instant μίσος που σου προκαλεί και μόνο η φάτσα του Ναβάρο για παράδειγμα, δε συγκρίνεται με τίποτα. Αλλά αν δεις συνολικά τι έχει ο Lebron, και πώς έχει καταφέρει να το διαχειριστεί, ε δε μπορείς παρά να τον τιμήσεις με την πρώτη θέση. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Είσαι –πλέον- ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Και λόγω δυνατοτήτων, και λόγω σωματοδομής.

2. Είχες καταφέρει δεν ξέρω και γω από πόσο μικρή ηλικία, να έχεις τους πάντες να ασχολούνται μαζί σου. Παιδί θαύμα, άμεσες συγκρίσεις με τον Jordan, σου κολλήσανε και το “King”. Ότι ακριβώς χρειάζεσαι δηλαδή  για να αρχίσεις να χτίζεις τον μύθο σου.

3. Έχεις βρεθεί στην ομάδα που και τον Μάικ Μπράμος  να είχε στη θέση σου, πάλι παίζει να το πάλευε για πρωταθλητισμό. Πόσο μάλλον όταν αντί για αυτόν, έχει εσένα.

Και πώς τα διαχειρίζεσαι όλα αυτά;;

Έχεις καταφέρει και είσαι πρώτος σε αυτή την λίστα! Βασικά είσαι ίσως ο πρώτος σε αριθμό haters από τους “μεγάλους” του αθλήματος διαχρονικά. Και όχι άδικα. Οκ, δικαίωμα σου να αφήσεις τους Cavaliers και να διεκδικήσεις τα πολυπόθητα δαχτυλίδια  με την ομάδα ψέμα του Miami. Οκ, και ας είχες υποσχεθεί ότι δεν θα φύγεις από το Cleveland πριν του χαρίσεις ένα πρωτάθλημα. Αλλά όχι, θα επιλέξεις να φύγεις και με τον τρόπο που έφυγες. Και αν μετά από το κράξιμο που έφαγες αναγκάστηκες να ζητήσεις μια καθυστερημένη συγνώμη, δε δυσκολεύτηκες να χρησιμοποιήσεις τις λέξεις “I Promise” αργότερα στο βραχιολάκι σου. Και ας είχε εν μέρει καλό σκοπό, το δικαίωμα στη δημόσια χρήση αυτής της φράσης το έχεις χάσει οριστικά.

Βέβαια τις υποσχέσεις τις έχεις λίγο πρόχειρες γενικά. Και στην παρουσίαση των big three στο Miami έκανες το κομμάτι σου τάζοντας 8 πρωταθλήματα. Και εντάξει αν τα παίρνεις σερί μέχρι τα 36 σου μπορεί, αλλά πόσο ρόμπα έγινες στους τελικούς με το Dallas κάτι μήνες μετά, που ήσουν κρυμμένος ΟΠΟΤΕ και αν η μπάλα έκαιγε;; Οι βαρύγδουπες υποσχέσεις είναι για αυτούς που έχουν..το στομάχι να τις κρατάνε, και αυτός είναι (ένας ακόμα) λόγος που το δίλλημα  “Jordan ή Lebron” συνεχίζει να παραμένει ανέκδοτο.

Το δικαίωμα της αυτογελοιοποίησης φυσικά δε μπορείς να το αφαιρέσεις σε κανένα, όταν τα βάζεις όμως με κάποιους συγκεκριμένους παίκτες, το πράγμα αλλάζει. Το να κοροιδεύεις δημόσια τον Terry επειδή κάρφωσες στα μούτρα του, ή να την πέφτεις στον Boozer επειδή σε τσάντισε το παιχνίδι τον Bulls, είναι απλά ενοχλητικό. Το να ειρωνεύεσαι έναν Dirk Nowitzki όμως, θέλει πολλά κιλά θράσος ρε φίλε! Ένα παίκτη με τον οποίο δε μπορείς να συγκριθείς ούτε σε μπασκετική πορεία (ακόμα), ούτε σε μυαλό και σεβασμό από όλους (μάλλον ποτέ). Και πόσο σε τιμά που το έκανες αυτό στους τελικούς που εσύ ήσουν εξαφανισμένος, και ο Dirk πήρε το πρώτο πρωτάθλημά του πάνω στο κεφάλι σου; High five on that one, “King”.

Και μιας και θυμήθηκα το σκηνικό με τον boozer. Απλά ΔΕΝ δικαιούσαι να γκρινιάζεις για σκληρό παιχνίδι. Είπαμε είσαι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Εννοείται ότι σε κάθε ματς θα σου κάνουν σκληρά φάουλ. Και θα σου ξανακάνουν, και θα σου ξανακάνουν. Και μετά θα σου ξανακάνουν αλλά τόσα απλά για σιγουριά ότι έπιασες το νόημα. Το να κλαίγεσαι μετά το ματς ότι τα φάουλ που δέχεσαι δεν είναι “μπασκετικά” το ξεπερνάει σε προκλητικότητα μόνο η περιστασιακή γκρίνια σου στους διαιτητές.

Μπορεί να καταφέρεις κάποια στιγμή να κλείσεις το στόμα σε όσους σε μισούν. Να αποβάλλεις τη μεγαλομανία σου, να μην ασχολείσαι με σφυρίγματα, να μάθεις να σέβεσαι αυτούς που πρέπει, να πάρεις τόσα δαχτυλίδια που κανείς να μην μπορεί να πει τίποτα. Διάολε, μπορεί ακόμα και να γίνεις σταθερός στα clutch plays στους τελικούς, που καταξίωσαν όλους τους μεγάλους από  “τον καλύτερο παίκτη” σε “Ηγέτη”. Μέχρι τότε όμως Lebron, η πρώτη θέση στο κράξιμο είναι δικαιωματικά δική σου!

Υ.Γ: Και επειδή το κράξιμο πρέπει να ειναι ολοκληρωμένο και σε εμφάνιση δεν αναφερθήκαμε...το μεγαλύτερο κούτελο στο nba πάντως θα το έχεις για πάντα ότι και να κάνεις!

(Τα credits για την φώτο αριστερά ανήκουν στον  Clutch Player, θα την βρείτε στο επόμενο άρθρο του!!)

  

 

KingOFthePaint VS Rudy Fernandez

Ανήμερα των γενεθλίων του Ισπανού γκάρντ και με αφορμή το άρθρο του 6ου Παίκτη σκέφτηκα λοιπόν να του κάνω και εγώ ένα δώρο. Καλά καταλάβατε. Είναι ο παίκτης που λατρεύω να μισώ.

 Τι και αν επιλέχτηκε στα Draft του 2007 (Νο24) από τους Portland Trail Blazers; Τι και αν έμεινε για τρία χρόνια (2008-2011), γύρισε στην πατρίδα του για λογαριασμό της Ρεάλ το 2011(λόγω lockout), έφυγε μεσούσης της χρονιάς για το Ντένβερ και ξαναγύρισε το 2012 πάλι για την Βασίλλισα; Τι και αν είναι κάτοχος δύο ασημένιων Ολυμπιακών μεταλλίων και ενός Ευρωπαικού; Τι και αν έχει στο παλμαρέ του τρία χρυσά (2 Ευρωπαικά, ένα Παγκόσμιο) καθώς είναι μέλος της καλύτερης Εθνικής Ομάδας Μπάσκετ της τελευταίας δεκαετίας; Παραμένει ένας από τους πιο αντιπαθητικούς και φίλαυτους παίκτες των τελευταίων ετών. Το απέδειξε άλλωστε για ακόμη μία φορά τις προάλλες με τον Παναθηναικό στο Palacio de Deportes. Αντιομαδικός-εγωιστής που θέλει μία μπάλα μόνος του, που κοιτάει να βελτιώνει μόνο τα προσωπικά του ποσοστά νομίζοντας ότι είναι κάποιος. Και τελικά; Είναι 28 χρονών και δεν έχει καταφέρει τίποτα. Ναι μα θα μου πείτε ότι στολίζει Χριστουγεννιάτικο δέντρο με τα μετάλλια που έχει κερδίσει με την Εθνική της χώρας του αλλά για σκεφτήτε και τα άλλα μέλη της Εθνικής Ισπανίας. Είδατε που συμφωνούμε; Τώρα αν είναι συγγενείς σας το παιδί, τότε πάω πάσο.

Κοιτάζοντας το πρόσωπο του (φωνάζει από μακριά ότι είναι ψωνάρα) καταλαβαίνεις ότι είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο. Αλλά γιατί δεν τον συμβουλεύει κάποιος λέγοντας του ότι τέτοιοι παίκτες δεν μπορούν τα επιβιώσουν με αξιώσεις στο μπασκετικό στερέωμα; Γιατί δεν του βάζει λίγο μυαλό ο "Πατέρας της αντιπάθειας" Χουάν Κάρλος Ναβάρο που μόνο μυαλό δεν μπορείς να πεις ότι ΔΕΝ έχει; Στην τελική γιατί δεν του γύρισαν καμία σφαλιάρα οι προπονητές που του έμαθαν μπάσκετ; Μάταια αγαπητοί μου αναγνώστες. Το συγκεκριμένο παιδί θα ξεχαστεί γρήγορα, απλά θα παραμείνει στην ιστορία ως ένας ακόμα αντιπαθητικός Ισπανός αλαζώνας με τρομέρά αθλητικά προσοντα και καθόλου μυαλό που αντί να έχει ως πρότυπο τον "μεγάλο" Pau Gasol προτιμά να μοιάσει στον Navarro. Με την μόνη διαφόρα ότι ο La Bomba βρίσκεται άξια μέσα στις 20 μπασκετικές ευφυίες του 21ου αιώνα.

Clutch Player VS Nate Robinson

Αρχικά, πριν ξεκινήσω να βγάζω χολή, δηλώνω ότι δεν μισώ κανέναν άνθρωπο και πως αυτού του είδους τα έντονα συναισθήματα δεν με εκφράζουν καθόλου. Το θέμα όμως που διάλεξε ο 6ος παίχτης δεν μου αφήνει περιθώρια για ευγένειες. Άλλο που δεν ήθελα! Nate Robinson ήρθε η ώρα να τα πω όλα, να τα βγάλω επιτέλους από μέσα μου. (εντάξει, το ξέρω ότι δεν σε νοιάζει αλλά εγώ θα τα πω!)                                                                                                   

Τι δουλειά έχει ένας άνθρωπος ύψους 1,75m  σε ένα επάγγελμα που ο μέσος όρος είναι περίπου 2m; Πώς γίνεται να είναι playmaker έχοντας μόλις 3 ασίστ ανά παιχνίδι σε όλη του την καριέρα; Ίσως οι δύο ρητορικές αυτές ερωτήσεις να είναι οι λόγοι που ο Nate Robinson στο 80% των παιχνιδιών που αγωνίστηκε ήρθε από τον πάγκο στην μέχρι τώρα 8ετή θητεία του. Ακόμα και σήμερα στους Bulls με τον Rose τραυματία βλέπει την πλάτη του Hinrich (ποιανού;).  Ίσως γι’ αυτό να άλλαξε 5(πέντε!) ομάδες τα τελευταία 4 χρόνια.  Ένας παίχτης που δεν έπαιξε ποτέ για του συμπαίχτες του(ναι, νομίζει ότι είναι playmaker…) αλλά μόνο για να δει τον εαυτό στα highlights της βραδιάς. Ένας point guard που έκανε όνομα λόγω των αθλητικών προσόντων του. Άλλωστε, οι πιο σημαντικές στιγμές στην καριέρα του είναι τα 3 βραβεία που του “έδωσαν” σε διαγωνισμούς καρφωμάτων απλά και μόνο γιατί είναι εντυπωσιακό ένας νάνος να φτάνει να καρφώσει. Εξάλλου, έχω βαρεθεί να τον βλέπω να σουτάρει εκτός ισορροπίας ακόμα και όταν είναι ελεύθερος και μετά από καλάθια του να γυρίζει στην άμυνα χορεύοντας, με μπλαζέ υφάκι “αυτός είμαι”. Εμένα προσωπικά μου θυμίζει κάτι από την παιδική μου ηλικία και την εποχή που πήγαινα στο τσίρκο. Ανούσιος, φαντεζί, με πλούσια αθλητικά προσόντα και καθόλου μυαλό. 

O Nate Robinson σωριάζεται στο παρκέ, σε αποτυχημένη προσπάθεια του να πανηγυρίσει το νικητήριο καλάθι του Paul Pierce.              

Για να κλείσουμε,

άλλαξε 5(πέντε!) ομάδες τα τελευταία 4 χρόνια!

Γκάλης Cooper VS Ron Artest

 Αν η πένα του Bram Stoker ξεκινούσε τη συγγραφική της πορεία στις αρχές του 2000, θα έχτιζε –δίχως αμφιβολία – τον αιμοδιψή χαρακτήρα του «Δράκουλα» , πάνω στο καλούπι του συγκεκριμένου παίχτη. Του παίχτη που θα μπορούσε να ενσαρκώσει ρεαλιστικότερα  απ’ τον Anthony Hopkins, το ρόλο του Dr. Hannibal Lecter, λόγω των ιδιαίτερων... γαστριμαργικών συνηθειών του. O λόγος για τον Ταμερλάνο του πιο σκληροπυρηνικού brawl στα χρονικά του NBA, που εκτυλίχτηκε στο “Palace of Auburn Hills”, το Νοέμβρη του 2004. Για τον κάτοχο του ρεκόρ της μεγαλύτερης τιμωρίας στην ιστορία όλων των Αμερικάνικων σπορ, με ποινή αποκλεισμού 86 αγωνιστικών! 

Τι κι αν άλλαξε το όνομά του σε “Metta World Peace”, μετά από πληθώρα συνεδριών ψυχοθεραπείας; Τι κι αν επιδίδεται σε διαλογισμό Ζen, Hatha Yoga και λοιπές “Goosfraba” τεχνικές; Τι κι αν παρέλαβε το βραβείο κοινωνικής προσφοράς “J. Walter Kennedy ”, το 2011; Ron Artest ήτονε, Ron Artest θα παραμείνει! Περίτρανη απόδειξη, η δολοφονική αγκωνιά στο πρόσωπου του «Μούσια», συμπεριφορά για την οποία ο Φρόυντ, θα σήκωνε τα χέρια ψηλά, κραυγάζοντας άναρθρα «Ο Ron Artest είναι ένα λάθος». Χτυπήματα που κάνουν τα «κακά παιδιά» του Detroit να μοιάζουν με Λυκόπουλα, σπάνια συλλογή από τεχνικές ποινές που θα ζήλευε και το Μουσείο του Λούβρου και χρηματικά πρόστιμα που αθροιστικά ξεπερνούν την περιουσία του John Rockefeller, τον καθιστούν βασιλιά στη λίστα με τους κακοτερότερους όλων των εποχών. Πιο παρανοϊκός κι απ’ τον Jigsaw, πιο σιχαμερός κι απ’ τον Χλαπάτσα,  πιο μισητός κι απ’ τον Nigel de Jong…

No love for Ron Artest! 

TheInsider vs Russel Westbrook

Δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε καλύτερα το συγκεκριμένο θέμα που άνοιξε ο 6^ος Παίχτης από το να πούμε κάποια πραγματάκια για το Νο4 του Draft για το 2006(Βάσει του χαρακτήρα του πάντως, είναι αν όχι το μεγαλύτερο ένα από τα μεγαλύτερα νούμερα). Όπως φαίνεται και στον τίτλο θα μιλήσουμε για τον ένα και μοναδικό (όπως ο ίδιος σίγουρα θα πιστεύει),τον ανε..κδιήγητο, super..tilt player Russel Westbrook.

Ήρθε η ώρα να αναλύσουμε όλες τις πτυχές του ταλέντου αυτού του «πολυαγαπημένου» point guard. Καταρχάς ο παίχτης αυτός έχει την εντύπωση ότι μπορεί να παίξει όλες τις θέσεις μέσα στο γήπεδο και ας έχει ύψος 1.91m. Οι μόνες θέσεις που βάσει του ύψους του μπορεί να παίξει είναι αυτή του PG και του SG. Το ερώτημα όμως που γεννιέται είναι πως ακριβώς μπορεί να τις παίξει και αυτές, αφού ούτε παιχνίδι μπορεί να μοιράσει αλλά ούτε και τα σουτ μπορεί να γράψει!!Δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι άριστος χειρίστης της μπάλας.. Για να μην πούμε για την απαράμιλλη-επική συγκέντρωση του στην άμυνα. 

Μερικές φορές όταν παίρνει την μπάλα και ενώ αυτή ζυγίζει περισσότερο από τον ίδιο, θα ήθελα να ήμουν στο μυαλό του πραγματικού star της ομάδας Kevin Durant (Ελπίζω να μην ξέρει ελληνικά ο κύριος Westbrook και μου κάνει καμία μήνυση για αυτό). Ο συμπαθής σε πολλούς “Durantula” είναι άξιος συγχαρητηρίων που δεν του έχει αστράψει ΑΚΟΜΑ κανένα χαστούκι ξεγυρισμένο. Ελπίζω να το βάλει καμιά στοιχηματική εταιρεία σαν event για ποντάρισμα γιατί σίγουρα θα αξίζει τον οβολό μας. Μα είναι ποτέ δυνατόν να έχεις στην ομάδα σου τον επί 4 χρόνια πρώτο scorer στο nba και να παίρνεις αγαπητέ Russel περισσότερες προσπάθειες? Ποτς γκενεν αυτό? Oι αριθμοί του είναι πολύ χαρακτηριστικοί καθώς επιχειρεί 18,7 σουτ ανά αγώνα έναντι 17,9 του Durant. Όσο για τα ποσοστά του? Σουτάρει με ποσοστό 43,7% την στιγμή που ο ΚD το κάνει με 50,5%. Και για αυτούς που ασχολούνται με το στοίχημα στο μαγικό αυτόν κόσμο του nba.. Πόσες φορές έχετε χάσει αγώνα των oklahoma και να φταίει αυτός?!?!Πόσες φορές εξαιτίας του, έχετε φτάσει στο σημείο να θέλετε να σπάσετε την οθόνη του υπολογιστή σας?!?!

Δεν λέω εντάξει.. Καλά να είναι το παλικάρι γιατί μας προφέρει γέλιο, αν τον βλέπουμε ΜΟΝΟ.., αλλά έχετε αναρωτηθεί ποτέ, αν του προκύψει ένας μακροχρόνιος τραυματισμός πόσο χειρότερος μπορεί να είναι όταν επιστρέψει??(Βλέπε Allen Iverson, Tracy McGrady  Stephon Marbury και άλλους πολλούς) Πόσο μοναδικές στιγμές θα μας προσφέρει τότε??

Κλείνοντας.. και για να μην νομίζετε ότι σας λέω ψέματα! θα σας παραπέμψω σε ένα βιντεάκι του youtube με τα καμώματα του, σε ένα ματς στο Τexas εναντίον των σπιρουνιών. Θυμίζει με τις ενέργειες του ένα μικρό άγαρμπο παιδάκι που προσπαθεί να μιμηθεί τα μεγαλύτερα. Μπορεί να τα καταφέρνεις μικρέ θεούλη Russel  που και που, αλλά κάποια από τα λίγα σουτ που καταλήγει η μπάλα σ..τοδιχτάκι δεν είμαι σίγουρος αν τα θες.. Απολαύστε τον εδώ λοιπόν:

 

God Bless You!!! Μπαλοτέλι του μπάσκετ!!