Now What?

Kάθε ασόβαρος παράγοντας μικρομεσαίας ελληνικής ποδοσφαιρικής ομάδας που σέβεται τον εαυτό του,  έχει καταφύγει στη συγκεκριμένη τιμημένη λύση τουλάχιστον μία φορά: Η ομάδα σου δεν τα πάει καλά; Πλησιάζει το τέλος του πρωταθλήματος και πας για υποβιβασμό;  Οι οπαδοί σου τα χώνουν και θέλουν το κεφάλι του προπονητή: Τον διώχνεις λοιπόν και φέρνεις στην θέση του έναν προπονητή – εμψυχωτή, στυλ, ας πούμε, Αναστόπουλου ή Σούλη Παπαδόπουλου. Ξέρεις ότι το μόνο που προλαβαίνει να κάνει ο προπονητής είναι να μπει στα αποδυτήρια και να πεί «πάμε γερά παιχταράδες μου να τους φάμε». Και πάλι όμως, έχεις κάνει το χατίρι των οπαδών. Και μια στις τόσες, αυτή η αντιστροφή της ψυχολογίας μπορεί να είναι αρκετή να σώσει τελικά την ομάδα.

Βέβαια στην περίπτωση του Πεδουλάκη και του Παναθηναϊκού, υπάρχουν ορισμένα κενά, ακόμα και για μια τακτική τόσο υψηλής ευφυϊας όσο η παραπάνω: Το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο. Οι πράσινοι δεν χρειάζονται (κατά πρώτο λόγο τουλάχιστον) εμψυχωτή. Και κυρίως,  ο Παναθηναικός ούτε μικρομεσαία ομαδούλα είναι, ούτε ασόβαρους παράγοντες (θέλουμε να πιστεύουμε ότι) έχει.

Η απόλυση του Πεδουλάκη ακουγόταν εδώ και μήνες. Για την ακρίβεια μία ακουγόταν και μία όχι, ανάλογα με τη διάθεση των «πανηγυρτζίδων»  που έλεγε και ο Van Taros πριν λίγο καιρό. Η ήττα από τη Λαμποράλ στο ΟΑΚΑ σαφώς και ήταν τεράστιο πλήγμα, που μπορεί να κοστίσει ακόμα και τον αποκλεισμό στους πράσινους από τη συνέχεια της Ευρωλίγκας. Ακόμα και έτσι όμως, η απόφαση απομάκρυνσης του Πεδουλάκη αποτελεί πέρα για πέρα λάθος απόφαση.

Δεν υπάρχει λόγος να αναλύσουμε τα αρνητικά και τα θετικά του Πεδουλάκη σε αυτό το άρθρο. Είναι άλλωστε γνωστά και τα επιτεύγματα του στον πράσινο πάγκο από τη μία, και η αδυναμία του να βρει λύσεις για την πράσινη επίθεση από την άλλη. Επειδή δεν ανήκεις όμως στην κατηγορία που περιγράφηκε στην πρώτη παράγραφο, να απολύσεις τον προπονητή σου Μάρτη μήνα είναι τουλάχιστον απαράδεκτο, πόσο μάλλον όταν η εναλλακτική σου είναι το δίδυμο Αλβέρτη – Πρίφτη. Χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης και με τεράστιο σεβασμό προς τον αρχηγό, δε νομίζω ότι μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω από το «πάμε γερά» , τουλάχιστον ακόμα.

Βλέποντας την ομάδα μέχρι τώρα στη σεζόν, ακόμα και σε αυτή την κατάσταση, νομίζω ότι οι περισσότεροι φίλοι του Παναθηναικού είχαν την εξής εντύπωση: Εντός των συνόρων οι πιθανότητές σου να ολοκληρώσεις το double ήταν αρκετές, ειδικά με έναν προπονητή που είχε «πάρει τον αέρα» του Μπαρτζώκα. Και στην Ευρώπη, εάν κατάφερνες να ξαναφορμαριστείς την κατάλληλη στιγμή, θα μπορούσες να διεκδικήσεις την έκπληξη. Έστω σαν outsider, έστω με τα δεδομένα «όπλα» που είχε στον χαρακτήρα της η ομάδα. Η απόλυση όμως του Άρτζι μοιάζει τη δεδομένη στιγμή με «λευκή πετσέτα». Και μακάρι να βγω λάθος, αλλά ο πρώτος στόχος φαίνεται πλέον δυσκολότερος, και ο δεύτερος σχεδόν αδύνατος.