Μία πίστα δύσκολη.

Η πρώτη φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου τελείωσε και η Εθνική Ελλάδος τερμάτισε πρώτη στον όμιλο της αφού την Πέμπτη νίκησε την Αργεντινή με 71-79. Mission Accomplised που θα έγραφε και η οθόνη ενός βιντεοπαιχνιδιού όταν και τελείωνες την πίστα επιτυχημένα. Αυτό ακριβώς έγινε εχθές. Η Ελλάδα μετά την νίκη επί της Κροατίας είχε ακόμα μία πίστα. Δύσκολη μεν αλλά τα κατάφερε δε.

Εάν έχανε, η οθόνη δεν θα έγραφε game over αλλά θα αναβόσβηνε σε δύο αγώνες (στους 8 της διοργάνωσης) που θα αντιμετώπιζε την Ισπανία. Κακά τα ψέματα. Οι Φούριας Ρόχας είναι φαβορί για την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Βγάζεις Γκασόλ, βάζεις Ιμπάκα και μπορείς να χάσεις; Ειδικά στα προημιτελικά όχι. Τώρα, όσον αφορά την τετράδα είναι μια κουβεντα που είναι νωρίς να την κάνουμε. Εκεί θα αντιμετωπίσουμε τους Ισπανούς αλλά ο αγώνας θα είναι σίγουρα διαφορετικός. Τα δεδομένα θα έχουν αλλάξει μέχρι τότε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Ισπανοί θα τρέμουν στην ιδεά της Ελλάδας. Όχι άδικα. Η ομάδα έχει δείξει χαρακτήρα. Στα δύσκολα, στα εύκολα, παντού ! Ειδικά εχθές το απέδειξε και με το παραπάνω.

Την Κυριακή στις 7 (οι χορηγοί πιέζουν να αλλάξει η ώρα του παιχνιδιού) η Ελλάδα αντιμετωπίζει την Σερβία, την μεγάλη των πλάβι σχολή. Το μετά είναι άλλου παππά ευαγγέλιο που θα το συζητήσουμε παρακάτω. Έτσι και αλλιώς τέσσερις τελικοί έχουν μείνει. Οι Σέρβοι δηλώνουν ότι μπορούν να νικήσουν την Ελλάδα αλλά κατά την γνώμη μου είναι πολύ δύσκολο. Το γιατί μπορείτε να το καταλάβαιτε και μόνοι σας αν λάβετε υπόψιν τα δύο τελευταία παιχνίδια της Εθνικής και δη το τελευταίο ματς με του Αργεντίνους.

Κανονική επίδειξη δύναμης από τους παίκτες του Φώτη Κατσικάρη που έδειξαν, όχι μόνο στους αντιπάλους αλλα και σε εμάς του θεάτες, τι σημαίνει ¨ξέρω τον ρόλο μου, ξέρω τι πρέπει να κάνω για να κερδίσει η ομάδα¨. Αυτό πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό στον coach Κατσικάρη αλλά η ταχύτητα στην επίθεση και η εξαιρετική άμυνα (ιδίως στο 2ο ματς) πιστώνεται στους παίκτες και στην διάθεση που δείχνουν. Εκπληκτικό επίσης coaching είδαμε και στην διαχείριση των ψηλών. Αν θυμάστε ο Βουγιούκας προχθές ήταν θετικότατος αλλά το μπάσκετ δεν παίζεται έτσι. Πρώτος ψηλός είναι ο Μπουρούσης οπότε ο Βουγιούκας όσο καλό ματς και να κάνει δεν θα αγωνιστεί και πολύ. Το ίδιο ισχύει και για τον Γλυνιαδάκη που χρησιμοποιείται άψογα για να ξεκουράζει του δύο άλλους.

Το βασικότερο όμως κατά την γνώμη μου είναι ότι υπάρχουν ρόλοι. Όπως άλλωστε σε κάθε μεγάλη ομάδα ! Το αναφέραμε και παραπάνω και πιστέψτε με είναι το σημαντικότερο από όλα. Πάρτε την περσινή Εθνική του Τρινκιέρι και προσπαθείστε να θυμηθείτε αν υπήρχαν ρόλοι σε αυτή την ομάδα. Και όμως.. Δεν υπήρχαν. Βέβαια η φετινή Εθνική έχει και μεγάλους παίκτες που παίζουν σε μεγάλες ομάδες. Να τα λέμε αυτά. Αν εξαιρέσεις τον Γλυνιαδάκη όλοι οι υπόλοιποι αγωνίζονται σε πολύ υψηλό επίπεδο.

Επίσης άλλο ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της επίσημης αγαπημένης είναι ότι κάνει πολλά πράγματα καλά και τα οποία δεν φαίνονται ειδικά εάν κάποιος δεν ξέρει από μπάσκετ. Για παράδειγμα πηδάει σε όλα τα ριμπάουντ και αυτό φαίνεται από τις στατιστικές των αγώνων. Σκεφτείτε ότι μαζεύουμε τα περισσότερα αμυντικά ριμπάουντ μετά την Ισπανία (31.2). Σε αναλογία ασίστ/λαθών έχουμε την τρίτη καλύτερη επίδοση στις τελικές πάσες, στον αιφνιδιασμό σκοράρουμε 11 πόντους και μόνο οι Αμερικάνοι, οι Βραζιλιάνοι, οι Ισπανοι και οι Σλοβένοι είναι μπροστά μας (σημειώστε ότι είχαν πολύ πιο εύκολα παιχνίδια από εμάς), στα κοψίματα είμαστε τρίτοι (4.6) πίσω από τους Αμερικάνους και τους Σενεγαλέζους. Όλα τα παραπάνω έχουν φανεί μέσα στο γήπεδο και ειδικότερα στο σημείο που η Αργεντινή μείωσε στους 4 πόντους. Σε εκείνο το σημείο ο Κατσικάρης είχε κάνει αρκετές αλλάγες, οι Αργεντίνοι έβαλαν κάποια συνεχόμενα τρίποντα και δεχτήκαμε και μία τεχνική ποινή όμως η αντίδραση δεν άργησε να έρθει χάρη σε όλα τα παραπάνω και το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι.

Τέλος ο αγώνας με τους Σέρβους είναι ζωής και θανάτου. Αυτό είναι κακό. Κακό όμως είναι για τους ¨αδερφούς¨ μας και αυτό μας συμφέρει. Χάνουμε και τελείωσαν όλα, κερδίζουμε και πάμε σε άλλη πίστα, πιο ζόρικη. Φέτος οι Σέρβοι πέραν από τους Κριστς, Τεόντοσιτς και Μπογκντάνοβιτς (ναι.. είναι ο αδερφός του Κροάτη Μπόγιαν..) δεν έχουν κάνεναν άλλον που να αποτελεί ¨φόβητρο¨. Όχι βέβαια πως και οι πρώτοι αποτελούν. Ο Τεόντοσιτς πρέπει να το αποδείξει. Έχει να κάνει καλό ματς με την Εθνική από το 2010 και τον ημιτελικό με την Ισπανία. Αυτά. Ακόμα αν παρατηρείσετε είναι πιο διστακτικός από ποτέ. Σε αρκετά ματς της Σερβίας που παρακολούθησα και ενώ ήταν σε πλεονεκτική θέση για να σκοράρει προτίμησε να δώσει την μπάλα στον Μπογκντάνοβιτς. Για τον Κριστς τώρα δεν έχουμε να πούμε και πολλά. Ήδη ξέρουμε ποιος τον περιμένει και αυτός δεν είναι άλλος από τον εκπληκτικό Γιάννη Μπορούση που μαζεύει 10 ριμπάουντ ανά παιχνίδι και που δύο μέρες πριν ¨έσβησε¨στην κυριολεξία τον Σκόλα. Σε αυτό που υπερτερούν, κατά την γνώμη μου πάντα, είναι ότι έχουν προπονητή-νικήτή. O Σάσα Τζόρτζεβιτς είναι ένας από τους μεγαλύτερους Σέρβους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών. Ποιός μπορεί να ξεχάσει τους 41 πόντους που έιχε πετύχει απέναντι στους Λιθουανούς στον τελικό του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας το ᾽95 ; Ο “Alexander the Great” τα έχει πάρει όλα με την Εθνική και ξέρει τον τρόπο μετάδοσης. Αυτό είναι ανησυχιτικό. Οι διαταγές του κατ᾽εμέ σαφείς. Παιχνίδι ορίων και ¨σπάσιμο¨νεύρων. Σε αυτό τον τομέα οι Σέρβοι είναι μάστορες, καθηγητές. Το καλό είναι ότι μας το δίδαξαν τις προηγούμενες δεκαετίες και το έχουμε υιοθετήσει. Το κακό είναι ότι είμαστε υπερβολικά όμοιοι μπασκεττικά και για αυτό μερικές φορές ¨φεύγουν¨μερικές καρέκλες δεξια-αριστερά Το σίγουρο όμως είναι ένα. Παλιά η Εθνική Ελλάδος για τους Σέρβους ήταν ¨άμαχος πληθυσμός¨, σήμερα συμβαίνει το αντίστροφο. Μένει μόνο να το δούμε άυριο το απόγευμα.