Backdoor Memories

Μετά από απειλές για την ζωή μου που δέχτηκα από Van Taros και Heisenberg, αναγκάζομαι και εγώ να ξαναγράψω στο τιμημένο dixtaki (τραβάτε με και ας κλαίω). Μια καλή ερώτηση βέβαια είναι, γιατί καθόμαστε και γράφουμε αφού όπως είπε και ο Πίρπι εμείς και εμείς τα διαβάζουμε. Μάλλον, λέω εγώ, επειδή γουστάρουμε αρκετά το μπασκετάκι.

Το άρθρο λοιπόν αυτό έχει σαν θέμα πώς προέκυψε για μένα το όλο κόλλημα με το μπάσκετ. Οκ, το ξέρω ότι μπορεί να μην ενδιαφέρει κανένα, και όπως καταλαβαίνετε και από τον τίτλο το άρθρο μπορεί να φτάσει σε υψηλά επίπεδα νοσταλγο-γραφικότητας. Αλλά δε γαμιέται, εγώ θα τα πώ!!

Η πρώτη γειτονιά που έμενα ήταν η κλασική φάση που τα παιδάκια έχουν όλο και όλο ένα δρόμο να παίξουν, με τις μανάδες να φωνάζουν από τα μπαλκόνια μόλις νυχτώσει για να γυρίσουν τα καμάρια τους σπίτι. Συνεπώς η μόνη επιλογή ήταν μέχρι τότε το ποδόσφαιρο, με εξαίρεση τα διαλλείματα στο σχολείο. Πέσαμε και στην εποχή του Jordan, οπότε όλα ήταν μια απόπειρα μίμησης του μεγάλου MJ: φανέλες, παπούτσια, στυλ και επιφώνημα “Μάαικλλλλ Τζορντάάάν” σε κάθε προσπάθεια . Βέβαια τα πράγματα άλλαζαν όταν το σουτ γινόταν πίσω από το τρίποντο: το στυλ άλλαζε αυτόματα σε στυλ Φράγκι, και το επιφώνημα σε “Αλβέρτης για τρειιιις”. Μπορεί το τρίποντο στο δημοτικό μας να μην ήταν ούτε στα 5 μέτρα απόσταση, αλλά και πάλι όποιος κατάφερνε να ευστοχήσει γινόταν ο θεός του διαλλείματος.

Φτάνοντας προς το γυμνάσιο, μετακομίζουμε σε γειτονιά με γήπεδο μπάσκετ στα 30 μέτρα από το σπίτι μου, το «πάρκο» όπως το λέγαμε. Αν προσπαθούσα να μετρήσω τα «μονά» που έχω παίξει συνολικά σε αυτό το γήπεδο, νομίζω ότι ο αριθμός θα έβγαινε άνετα τετραψήφιος. Τα μεσημέρια , o Van Taros θα θυμάται να ανηφορίζουμε 15 λεπτά σαν τους τρελούς μετά το σχολείο, για να παίξουμε στον ήλιο με 30 βαθμούς. Τα απογεύματα μια από τα ίδια με τα παιδία της γειτονιάς, και αμέτρητα One-on-One  με τον Μιχάλη (τον έτερο μπασκετο-κολλημένο του πάρκου). Πάντα βέβαια με το απαραίτητο στοίχημα αναψυκτικού, του οποίου η γεύση μαγικά βελτιωνόταν απίστευτα, όταν το έπινες κοροϊδεύοντας τον χαμένο.  

Και αντίστοιχα, οι κλασσικές μάχες στο σχολείο. Τα δικά μας «αιώνια» ντέρμπι ανάμεσα σε Γ3, Γ4 και Γ5 που είχαν πάντα το ίδιο ιεροτελεστικό «πριν» και «μετά»:  Πριν κάθε παιχνίδι, ασταμάτητο trash talking και προκλήσεις , (επιλεκτική) αναδρομή σε προηγούμενα ματς και ανάλυση του πόσο πελάτης είναι ο ένας του άλλου.  Στο τέλος, αν ήσουν ο νικητής, όλα ήταν καλά και είχες τροφή για δούλεμα μέχρι το επόμενο παιχνίδι. Αν όχι, έπρεπε να βρεις μία πολύ καλή δικαιολογία (για να χρησιμοποιείς και στις μελλοντικές “αναδρομές”), ή έστω να τονίσεις ότι αυτή ήταν η πρώτη νίκη του αντιπάλου μετά από 524 ματς. 

Και αν αυτά τα παιχνίδια ήταν θέμα τιμής, το πράγμα σοβάρευε ακόμα περισσότερο στους σχολικούς. Εκεί είχες την πρόκληση να σηκώσεις το βαρύτιμο τρόπαιο του πρωταθλητή Γυμνασίου/Λυκείου Χανίων και να κάνεις τις εκατοντάδες λαού του σχολείου σου περήφανους.  Ή έτσι το βλέπαμε εμείς τελοσπάντων. Και τα καταφέραμε τελικά με τη μεγάλη ομάδα του 2002 (ντάααααξ) με τον Heisenberg να κουβαλάει την ομάδα και τον Van Taros να είναι ο αγαπημένος της κερκίδας. Αργότερα στο λύκειο μας έσφαξε η διαιτησία με το πολυκλαδικό και το χάσαμε..(η επίσημη δικαιολογία για την συγκεκριμένη αναδρομή).

Βέβαια το όλο κόλλημα με το μπάσκετ δε θα μπορούσε να είναι τόσο μεγάλο, αν δεν υπήρχαν και οι κατάλληλες εικόνες από την τηλεόραση. Το να κάτσω και να απαριθμήσω όλα τα ματς που μου έχουν μείνει από μικρός φυσικά δεν έχει νόημα. Θυμάμαι ακόμα όμως να έχω παγώσει με ανοιχτό το στόμα μπροστά στην τηλεόραση, από το λάθος του Γιαννάκη ως την τάπα του Βράνκοβιτς. Η το ρίγος στους πανηγυρισμούς του Dejan στο ΣΕΦ στους τελικούς του 1999. Και φυσικά τα καρφώματα του Wilkins, και τις 100 μπασκέτες πόρτας που είχα σπάσει προσπαθώντας να τον μιμηθώ.

Αφού το παραπάνω άρθρο φαίνεται γραφικό ακόμα και σε μένα, φαντάζομαι πώς θα φαίνεται σε κάποιον που δεν του αρέσει ιδιαίτερα το μπάσκετ. Πιθανότατα θα του έρχεται στο μυαλό το κλασικό επιχείρημα γκόμενας, “10 βλάκες τρέχουν πάνω κάτω και πετάνε μια μπάλα σε ένα καλάθι, big deal”. Από την άλλη βέβαια, τα περισσότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι σημαντικά από μόνα τους, γίνονται σημαντικά αν τα γουστάρουμε εμείς. Και εάν κάτι μπορεί να σε κάνει να χαρείς και να λυπηθείς, να ενθουσιαστείς και να απογοητευθείς,  να νευριάσεις και να πορωθείς, και όλα αυτά μαζί με τα φιλαράκια σου, δε μπορεί παρά να είναι σημαντικό.


ΥΓ. Εννοείται ότι περιμένω ανάλογες επικές διηγήσεις από τα άλλα μέλη του blog, αλλα και από τους χιλιάδες αναγνώστες του (είτε σε άρθρο είτε με comment).