Semi Finals Ανατολής: New York Knicks – Indiana Pacers

Η ομάδα της Νέας Υόρκης έκαμψε την αντίσταση των die-hard «Κελτών» και πήρε το εισιτήριο για τα ημιτελικά της Ανατολής, έπειτα από 13 ολόκληρα χρόνια! Οι Κnicks μπήκαν μπαρουτοκαπνισμένοι στη σειρά, δίνοντας την εντύπωση ότι θα «σκουπίσουν» με συνοπτικές διαδικασίες τους Celtics. Καλώς τα παιδιά, 3-0!
Άμυνα που προκαλούσε κατάγματα 1^ου  βαθμού στα ταλαιπωρημένα κόκκαλα των παικτών της Βοστώνης, εξωφρενικές παγίδες εφάμιλλες με εκείνες του Jigsaw, επίδομα ανθυγιεινής εργασίας για το μάζεμα τόνων «σκουπιδιών». Άξιο μνείας είναι το γεγονός ότι η άμυνα των Νεοϋορκέζων δέχτηκε μόλις 25 πόντους στο δεύτερο μισό του πρώτου αγώνα και μόλις 23, στο δεύτερο μισό του δεύτερου. Ο “Melo” σκόραρε κατά βούληση, ο Felton οργάνωνε μαεστρικά, ο Prigioni πιτσίλιζε δημιουργικά, ο Shumpert ηγούνταν της αμύνης, ενώ οι Smith, Martin, Chandler, Kidd και Novak προσέφεραν πολύτιμες λύσεις και στις δύο άκρες του παρκέ. Μυαλωμένες εμφανίσεις, εξαιρετικά ποσοστά, λίγα λάθη. Πλήρης ικανοποίηση. Η απόδοσή τους όμως, ακολούθησε φθίνουσα πορεία στα δύο επόμενα παιχνίδια της σειράς. O Anthony έβρισκε περισσότερο σίδερο παρά πλεχτό, η καλή περιφερειακή άμυνα πήγε εαρινό περίπατο και η μπάλα κολλούσε συχνά-πυκνά στα χέρια των παικτών του Mike Woodson. Πλήρης απογοήτευση. «Δεν θα χορέψεις στην κηδεία μου απόψε» και 3-2! Οι Knicks αντιμέτωποι με ένα γνώριμο …σκοτεινό συναίσθημα, το οποίο εντάθηκε στο 6^ο παιχνίδι της σειράς, καθώς είδαν να γκρεμίζεται μια διαφορά 20 πόντων, μέσα σε 3,5 λεπτά. Ο τρόμος, ο πανικός και ο κρύος ιδρώτας, σύντομα παραχώρησαν τη θέση τους σε “goosfraba” ψυχολογία και οι Knicks, με μπροστάρηδες τους Anthony και Smith, «κήδεψαν» στο φινάλε τους περήφανους «Κέλτες». 4-2 και ραντεβού με τους Pacers, σε μια σειρά βγαλμένη από τα 90’s.

 

Οι σκληροτράχηλοι Pacers, προσγείωσαν ανώμαλα τους Hawks, μετά από 6 χορταστικές αναμετρήσεις. Το 2-0 έγινε πανεύκολα, με τον πιο βελτιωμένο παίκτη της φετινής σεζόν, τον Paul George, να κάνει πράγματα και θαύματα. Triple-double στον πρώτο αγώνα με 23 πόντους, 11 ριμπάουντ και 12 ασσίστ, ενώ στον δεύτερο σκόραρε 27 πόντους, κατέβασε 8 ριμπάουντ, μοίρασε 4 ασσίστ, έκλεψε 4 φορές τη μπάλα και δεν υπέπεσε σε κανένα λάθος, στα 39 λεπτά που βρέθηκε εντός παρκέος! Άξιοι συμπαραστάτες του, οι «καυτοί» George Hill, Roy Hibbert και Dave West, οι οποίοι πραγματοποίησαν εξαιρετικές εμφανίσεις, τόσο στον επιθετικό, όσο και στον αμυντικό τομέα. Όμως, η χείριστη παράδοση των «Ινδιάνων» στην Ατλάντα συνεχίστηκε. 2-2 με τον Paul George να εγκλωβίζεται στα δολοφονικά πλοκάμια του Josh Smith και τους λοιπούς Pacers να μην πιάνουν τα συνηθισμένα υψηλά επίπεδα απόδοσης. Ευστοχία που προσέγγιζε το ποσοστό της νικοτίνης σε ένα Malboro light, μηδαμινό transition game και άμυνα…κεφαλογραβιέρα Αμαρίου. Πλήρης μετάλλαξη. Η ομάδα του Frank Vogel όμως, δεν άργησε να θυμηθεί τον καλό της εαυτό και με το γνωστό, ενθουσιώδες, «ινδιάνικο» μπάσκετ, το οποίο έχει αποκτήσει πλέον πληθώρα θαυμαστών, έκανε τα «Γεράκια» να φαντάζουν ισχνές τσιχλομπεκάτσες. 4-2 και στιγμιότυπα από τις τιτανομαχίες των Pacers του Reggie Miller με τους Knicks του Pat Ewing,  χορεύουν ολοζώντανα μπροστά στα μάτια μας.

Ο Doc Rivers, μετά τον αποκλεισμό της ομάδας του από τους Knicks, έπλεξε το εγκώμιο της ομάδας του Mike Woodson, δηλώνοντας ότι : «Όταν παίζουν σωστά μπορούν να νικήσουν οποιαδήποτε ομάδα.». Πανίσχυροι; Σίγουρα! Βαθύ ρόστερ αποτελούμενο από έμπειρες και συνάμα διψασμένες προσωπικότητες. Πυρηνοκίνητη περιφέρεια με δαιμόνιους δημιουργούς και αδίστακτους εκτελεστές. Άμυνα που θυμίζει σκυρόδεμα ενισχυμένο με υλικά υψηλής εφελκυστικής αντοχής. Ένας Carmelo, που κουβαλάει ηγετικά την ομάδα στις πλάτες του, δείχνοντας πιο ώριμος κι από ένα Remy Martin cognac. Ένας μεταμορφωμένος J.R. Smith, που –επιτέλους– επιτίθεται κοντά στο καλάθι και πασάρει σαν καθαρόαιμος point guard, περιορίζοντας έτσι τις σαλτιμπάγκικες προσπάθειες του. Άτρωτοι; Σίγουρα όχι! Οι Νεοϋορκέζοι, κατέλαβαν την τελευταία θέση στον πίνακα με τις συνολικές ασσίστ, της φετινής regular season, γεγονός που φανερώνει την απουσία εύκολων πόντων Ιδιαίτερα αισθητή είναι και η απουσία πόντων απ’ το post-up παιχνίδι, ελλείψει αξιοπρεπέστατου ψηλού. Το ρεπερτόριο των επιθετικών κινήσεών του Tyson Chandler είναι τόσο άδειο, όσο η τσέπη του Βασιλάκη Καΐλα. Σκοράρει μόνο σε περίπτωση που θα βρεθεί φάτσα με το καλάθι, ενώ το “pick and roll” ηχεί στα αυτιά του σαν βαρύγδουπος όρος της μοριακής βιολογίας. O Anthony, ο οποίος χρησιμοποιείται φέτος κυρίως στη θέση «4», μπορεί να ποστάρει μόνο με την προϋπόθεση, ότι θα βρεθεί απέναντι σε κοντύτερους αντιπάλους. Σε περίπτωση που δε «γράψουν» οι προσπάθειες από μέση και μακρινή απόσταση, η επίθεση των Knicks μοιάζει καταδικασμένη. Παρόλα αυτά, ο Mike Woodson είναι πεπεισμένος πώς η ομάδα του θα πάρει το εισιτήριο για τον τελικό της Ανατολής. Οι Pacers όμως, έχουν την αντίθετη άποψη, καθώς αποτελούν την ομάδα που αντιμετώπισε καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη, την περιφερειακή υπεροπλία των Κnicks, στη διάρκεια της regular season και χτύπησε την ομάδα του Woodson, εκεί που χωλαίνει. Στο παιχνίδι μέσα στο «ζωγραφιστό». Σκληρή άμυνα απ’ τα ψηλά και δυνατά κορμιά των «Ινδιάνων», υπεροχή κάτω απ΄ τα καλάθια, σετ ανάπτυξη με πληθώρα προσπαθειών μέσα απ’ τη ρακέτα. Εκεί στηρίχτηκαν για να κερδίσουν τους Knicks, στις δύο από τις τέσσερις έως τώρα αναμετρήσεις τους, εκεί θα στηριχτούν και στη διάρκεια αυτής της συναρπαστικής σειράς. 

Θα μπορέσουν οι Pacers να ενσαρκώσουν το ρόλο του Freddy Krueger και να εισβάλλουν στα όνειρα πρόκρισης των Knicks, στήνοντάς τους εφιαλτικές παγίδες θανάτου; Θα μπορέσουν οι Knicks να τραβήξουν τον …Freddy έξω από το όνειρο και να τον στείλουν στο πυρ το εξώτερο; Το grand-guignol σε όλο του το μεγαλείο! 

{ Πιθανότητες πρόκρισης: New York Knicks 55%  -  Indiana Pacers 45% }